Aslında çok kısa bir ara vermiştik. Çok küçük kalıplara sığdırıp tüm duygularımızı iyice kilitledik. Dikkat çekmesin diye, eskilerden kalma dantelli örtümüzü de serdik üzerine. Kaldırdık evin en kolay unutulan, tozlu köşesine. Uyuduk uyandık ! Aslında artık hayallerim de yoktu. Yalnızdım. Uyudum, uyandım ! Tertemiz bir güne uyandım. Bir iki alışkanlığımı da değiştirmek istedim. Önce kahvaltı yaptım sonra duş aldım. Şimdi de yüzümde ufak tefek gülümsemeler ile yazıyorum en gereksizinden gülümsetecek anılarımı.
Ama biliyordum işte dönüp bakınca 1, 2 sayfa geriye. Gülümsetiyor bu gereksiz anılar sessizce .
P.S. : Bundan sonra yazılarımızın etkisi çok farklı olabilir… Unutmayalım ki artık yazan da gülüyor. 🙂
Harutyun Arto Davulciyan
Bir yanıt yazın